Wat van ver kwam, heette lekkerder te zijn. Zo wilde het spreekwoord ooit. Ondanks het streven naar kortere voedselketens, lijkt de laatste jaren sprake van een nieuw dogma. Wat van ver komt, is supergoedfood voor lijf en leden. Maar na vermeende superfoods als quinoa, valt nu ook de avocado van dit voetstuk.

Dat de antioxidante avocado ter discussie staat, was te verwachten en te voorzien. Jaren geleden googelde ik deze overzeese advocaatpeer al eens. Ter voorbereiding op een dagbladgesprek, waarin mijn mening werd gevraagd over avocadofriet. In een paar oogwenken toverde de vindmachine op internet avocadoverhalen tevoorschijn die niet fraai zijn.

Inwendig gromde ik: “Wéér zo’n toverproduct waarbij foodnarcisten niet verder kijken dan hun strakke body.” Uiteraard was mijn commentaar in de krant wat minder kort door de bocht dan mijn gedachten. Je wilt per slot van rekening de avocadoshow niet verstieren en voor zure boomer uitgemaakt worden. Ik ben trouwens helemaal geen boomer, maar nog erger: lid van generatie X, ook wel generatie Nix genoemd.

ANNE & MAX

”De avocado is een overhypet product waarbij de teelt gigantisch veel liters water kost.” Gelukkig hoeft deze nixer het niet te zeggen. Want sterrenchef Menno Post verklaarde het vorige week in een artikel op Food Inspiration. Avocado komt bij hem de keuken niet in. Hij is niet de enige die hét ultieme superfood van onze tijd de deur wijst.

Op sociale media verexcuseerde kortgeleden Wobbe van Zoelen, eigenaar van lunchroomformule Anne & Max, zich min of meer voor de avocado op de kaart. De vrucht van de Midden-Amerikaanse boom past niet meer in de duurzaam-plantaardige visie van zijn formule.

Van Zoelen schrijft: “Voor het verbouwen van deze groene parels is veel landbouwgrond nodig en vaak wordt hiervoor bos gekapt. Ook is er heel veel water nodig voor het kweken van een kilo avocado's. Gemiddeld bijna 1300 liter. Dat is veel. Voor een kilo bananen is maar 84 liter nodig. Voor onze zomermenukaart hebben wij na heel lang wikken en wegen besloten de avocado volledig te schrappen.”

AARDAPPELLAND

Quinoa is één van de superfoods dat, jaren geleden alweer, eenzelfde lot was beschoren. Na een korte maar hevige hype, verdween het net zo snel weer uit de schijnwerpers van de superfoodies. Ter verhoging van de feestvreugde, zette een journalist van de Volkskrant quinoa naast onze eigen aardappel. Qua voedingswaarden bleek de pieper op alle fronten (vezels, vetgehalte, relevante vitaminen) quinoa nipt het loef af te steken.

De teelt van een kilo quinoa vergt 4500 liter water, net zoveel als rijst. Bij ons ultieme vaderlandse streekproduct de aardappel is dit 100 liter. Althans, indien geteeld in Nederland. Verbouwd in andere delen van de wereld, kan het waterverbruik oplopen tot enkele honderden liters. Verwerking tot producten als chips en friet vergt vele honderden liters extra water, maar bij lange na niet de hoeveelheden die alleen al de teelt van quinoa vraagt. Dit alles natuurlijk nog afgezien van het geringe aantal kilometers dat de aardappel, vergeleken met quinoa en avocado, van boer tot bord aflegt.

Sprekend over de aardappel versus vermeende superfoods als quinoa en avocado, is er nog een ander aspect dat vaak bij een duurzaam streven onderbelicht blijft. De arbeidsomstandigheden. De P van People is integraal onderdeel van de duurzaamheidsdefinitie, maar wordt gemakshalve vaak vergeten. Ik durf er mijn handen wel voor in het vuur te steken, dat de sociale situatie rond de kweek en verwerking van Nederlandse aardappelen op alle fronten beter is.

Dus: hoed u voor de volgende foodhype.