Dan moet je maar geen lul zijn

Opinie door gastvrijheidsexpert Wouter Verkerk

Dan moet je maar geen lul zijn

In de jaren negentig zong Jeroen van Merwijk een lied met de titel: ‘Moet je maar geen lul zijn…’. Het ging, heel kort samengevat, over het noodlot dat je kan treffen als je niet zo leuk bent naar anderen. Altijd een grote mond en spijkerhard over het falen van anderen? En zelf bij een misstap extra hard worden afgerekend? ‘Tja, moet je maar geen lul zijn!’ De grootste mond over andere ondernemers die zich niet aan de (corona)regels houden, ze misschien zelfs wel 'erbij lappen'? Tja, dan moet je niet gek opkijken dat iedereen een beetje moet lachen als jij wordt beboet omdat je auto één minuut illegaal voor je zaak staat. ‘Moet je maar geen lul zijn!’

Karma is a bitch

Je snapt wat ik bedoel. Karma is a bitch en zeker in een tijd waarin je het samen moet doen, is het goed om eens extra lang na te denken over de manier waarop je met andere mensen omgaat. Jouw succes dat níet ten koste van anderen gaat, is immers veel lekkerder. Je eigen kracht hoeft niet altijd voort te komen uit de zwakte van de ander, juist samen naar de overkant komen en de zwakkere de wereld gunnen, dat zijn de verhalen die mensen bijblijven. Verhalen die mensen fan van je maken en die zorgen dat iedereen jou als sterkste, nog steeds sympathiek vindt.

Vind je echt dat een ander ‘gewoon blij moet zijn’ met jouw opdrachten? Vind je echt dat jij altijd recht hebt op die extra 5% korting ‘omdat je zoveel afneemt’? Vind je echt dat personeel niet zo moet zeuren ‘omdat je zelf vroeger al blij was als je een baantje had?’ Je moet niet gek opkijken als je dan binnenkort met lege handen staat. ‘Moet je maar geen lul zijn!’

Een bakker die niet meer voor je wil bakken

Een schilder die niet meer voor je wil schilderen, een bakker die niet meer voor je wil bakken, medewerkers die niet meer voor je willen werken. Er is immers een groot tekort aan mensen... Dat is tenminste wat je veel hoort. Maar is er echt een tekort aan ‘mensen’? Of is er een tekort aan mensen die willen werken voor werkgevers en opdrachtgevers die niet zo goed voor ze zijn? Misschien dat laatste wel. Misschien zijn vooral díe mensen op, die het allemaal maar accepteerden. Die zelf misschien ook wel vonden dat het ‘nou eenmaal zo was’.

Ik heb het geluk dat ik mag werken voor een aantal hele leuke ondernemers dwars door het hele land. Ik zie dat de medewerkers daar met plezier werken, de gasten er met plezier voor omrijden. Maar ik merk ook dat als ik op plekken kom waar de moraal van de ondernemer wat is geknakt, waar de slechte energie je al door de schoorsteen tegemoet waait als je de parkeerplaats oprijdt, ik eigenlijk gelijk weer weg wil. En kennelijk ben ik niet de enige. Deze bedrijven hebben namelijk vaak niet alleen heel veel vacatures, ze hebben ook veel achterstallig onderhoud omdat er geen vaklui beschikbaar zijn en ze hebben ook geen gasten, maar dat komt natuurlijk door de buren.  En o ja, marketing doen ze niet want dat is veel te duur.

“Goede mensen vermijden instinctief de plekken die niet goed voor ze zijn. Het lijkt wel alsof de lockdowns van de afgelopen jaren veel mensen hun instinct hebben teruggegeven.”

The winner takes it all!

Vorige maand was ik een week in de Verenigde Staten en ook daar is, net als in de rest van de wereld, een groot personeelstekort. En wat me ook daar opviel, dat tekort is er dus vooral op plekken waar gasten ook liever niet komen. Zielloze plekken, achterstallig onderhoud, vergane glorie. Iedereen verlaat het zinkende schip, er is geen redden meer aan. En vaak is de kapitein dan allang van boord. Het verhaal van de kip en het ei.

Je kent het wel, van die rijtjes horecabedrijven naast elkaar, een stuk of zeven. En dan zes rammend druk en altijd ééntje, daar zit geen hond. Daar is het leeg en als je goed nadenkt, vorige week was dat ook al zo. En waarschijnlijk is het volgende week niet anders. En dan komt de dag dat die zaak moet sluiten.

Instinct

Goede mensen zijn misschien wel zo goed omdat ze zich omringen met andere goede mensen. Instinctief de plekken vermijden die niet zo goed voor ze zijn. En weet je, het lijkt wel alsof de lockdowns van de afgelopen jaren heel veel mensen hun instinct hebben teruggegeven. Alsof die rustige tijd die zij eindelijk voor zichzelf hadden tot de conclusie heeft geleid, dat je vooral zelf de baas zou moeten zijn over je leven, je hebt er immers maar één. En dat ene leven, dat deel je met leuke mensen, niet met mensen die een lul zijn.

Als je geen rust pakt, word je vanzelf een lul

Ondernemers die in alle hectiek zelf nauwelijks rust hebben kunnen vinden, lopen het grote risico niet alleen zichzelf, maar ook al die mensen die ze nodig hebben, voorbij te lopen. Dat ze zonder het te beseffen, eigenlijk al best wel lang best wel een lul zijn!
 

Deze column sprak Wouter Verkerk op dinsdag 11 januari 2021 uit op Horecaradio.nl. Op Horecabo.nl vind je een overzicht van zijn publicaties en events.