Medewerkers die te laat kwamen, gerechten die gasten zelf nog moesten opmaken, kopjes die over de vloer rolden en een artiest die niet kwam opdagen...

...we zouden met de compagnons van Food Inspiration een avond uit eten gaan in Den Bosch. Lekker eten, goede service, mooie gesprekken; dat was het plan, dachten we. Maar het liep anders. In het restaurant ging alles fout wat er maar fout kon gaan. Het werd echt een Kutavond. En dat was geweldig.

Voor een dichte deur

Het begon al toen we aankwamen bij het restaurant. De deur was dicht en binnen was het pikdonker. We begonnen ons net af te vragen of we ons misschien vergist hadden in de dag, toen het personeel kwam aangesneld. Niet wij maar zij hadden zich vergist, zeiden ze. Ze dachten dat we een dag later zouden komen. Maar, niet getreurd, ze konden deze avond nog wel iets voor ons regelen...

Statafels werden provisorisch naar buiten getrokken zodat het personeel binnen snel alles klaar kon zitten. Champagneflessen werden met ijskoud schuim uit een brandblusser bespoten, zodat ze snel koud werden. We stonden vervolgens heerlijk in het zonnetje te borrelen met een glaasje koude bubbels in de hand. De valse start leek goedgemaakt.

De wijn schonk hij zo onzorgvuldig in het glas, dat het er aan alle kanten overheen klotste.

Het voorgerecht

Binnen stond inmiddels alles klaar. Bij nabijgelegen restaurant De Garage had het keukenteam snel wat voorgerechten vandaan getrokken. Dus we konden alsnog vlot aan tafel.

Etikutten

Een van de restaurantmedewerkers had het vak overigens niet helemaal onder de knie. Zelfs de meest basic etiquette, aan welke kant hij de gerechten moest uitserveren, of hoe het bestek ingedekt moest worden, waren hem blijkbaar nog niet verteld. De wijn schonk hij zo onzorgvuldig in het glas, dat het er aan alle kanten overheen klotste. De man had meer 'etikutten' dan etiquette, grapten wij. Beetje vreemd, maar toch smaakte de wijn en het eten er niet minder om en hadden we aan tafel mooie gesprekken.

Terwijl compagnon Enrique een speech hield, liet deze zelfde medewerker even later een dienblad vol kopjes op de grond kletteren. Alle scherven vlogen door het restaurant. Dit was voor mij het moment dat ik begon in te zien dat dit wel heel veel ‘ongelukjes’ waren voor één avond: langzaam begon het te dagen dat al dit gedoe misschien wel gewoon in scène was gezet…

Do it yourself-asperges

Ietwat op onze hoede ontvouwde zich de volgende gang. Voor het tweede gerecht had het cateringteam ‘natuurlijk’ nauwelijks voorbereidingstijd gehad, dus of we het zelf nog even wilden opmaken. Gelukkig kwamen er duidelijke instructies bij. De asperges lagen in een handomdraai op het bord. Die eerste asperges van het jaar zijn altijd weer een feestje, en ze smaakten heerlijk, ook al moesten we ze zelf nog op het bord leggen.

De eerste asperges van het jaar zijn altijd weer een feestje, ook al moet je ze zelf nog op het bord leggen.

Het hoofdgerecht

Over het hoofdgerecht had de restaurateur ‘uiteraard’ ook niet nagedacht. Dus werd de lokale traiteur ‘Oven aan, Kom eraan’ snel gebeld. Niet veel later bracht een bezorger op de fiets tasjes met een fantastisch gerecht voor iedereen: gebakken roodbaars met dashi, risotto en mosseltjes. Het smaakte voortreffelijk!

Oops, I dropped my Bossche bol

Voor het dessert werd nog snel iemand naar de lokale Bossche bollen-bakker Jan de Groot gestuurd. Maar oh nee, bij terugkomst in het restaurant struikelde hij over de drempel en lagen alle bollen door de hele doos heen. Het gerecht ‘Oops, I dropped my Bossche bol’, werd vervolgens uitgeserveerd. Het had wel iets weg van het wereldberoemde gerecht ‘Oops, I dropped the lemon tart’ van topchef Massimo Bottura.

Oops, I droppen my Bossche bol

Inval-Marco

Ondertussen beloofden posters aan de muur een optreden van Marco Borsato, later op de avond. Dat namen we inmiddels met een flinke korrel zout, maar warempel, na het dessert kwam een van zijn crewleden binnen om de techniek klaar te zetten. Helaas bleek Marco zelf verhinderd. Het crewlid werd gevraagd om dan maar wat plaatjes te draaien, met een poster van Marco voor zijn gezicht. Inval-Marco bleek een waar draaitalent te zijn. Het werd uiteindelijk toch nog heel gezellig.

Met een dance-versie van Dromen zijn bedrog dansten wij de nacht in. Het was dan misschien een Kutavond, het was een geweldige avond. Wat hebben wij heerlijk gegeten en wat hebben wij gelachen!

De Kutavond: het concept

‘De Kutavond’ is een concept van creatief culinair bureau De Spijsbereiders. Ze zijn tevens eigenaar van restaurant De Garage en van maaltijdenconcept 'Oven Aan, Kom Eraan'. De klungelige medewerker bleek een acteur en de technicus van Marco Borsato was natuurlijk gewoon een dj.

Met het concept willen De Spijsbereiders met een flinke dosis humor aan andere horecaondernemers laten zien dat gasten alsnog een geweldige avond kunnen hebben, ook al gaat er van alles mis in de zaak. Het belangrijkste blijft: goed eten, vriendelijke service, alles oplossen en altijd blijven lachen. Dat is wat deze mensen ook deden tijdens de Kutavond, en wat uiteindelijk resulteerde in een fantastische en onvergetelijke avond.

De term 'kut' is sinds mensenheugenis een stopwoordje in de volkswijken van Den Bosch. Er zijn inmiddels veel kwinkslagen, waaronder 'Kutbier'. En toen de Tour de France enkele jaren geleden door Den Bosch kwam, stond er een Bosschenaar langs de kant met een standboek met daarop de woorden: 'Fietsen, kut!'.