Concours op de Biltstraat is al zo'n zeven jaar een vaste waarde in het gastronomische landschap van Utrecht. Eerst aan de schaduwkant van de straat, maar nu gevestigd in het pand er recht tegenover, achter een gigantische voormalige winkelruit. En sinds juni zijn eigenaren Alex en Lisa Zeelenberg ook weer terug aan de ‘overkant’, waar ze Café Concours hebben geopend in hun oude zaak.

Dit artikel is onderdeel van een portretserie van Buro Eetkunde, een initiatief van Guus Thijssen en Irene de Bruijne. Op hun site Supplement publiceren zij lange verhalen over leuke mensen die lekker eten en drinken maken; prachtige verhalen over chefs en gastheren en -vrouwen en van sommeliers tot producenten. 

In restaurant Concours aan de zonzijde kunnen de ondernemers hun door de jaren heen verfijnde signatuur serveren. Met hun oude pand aan de schaduwkant van de straat is er nu ook weer ruimte voor een gezonde portie rock-’n-roll. De twee zaken belichamen de verschillende kanten van Alex en Lisa, die samen een bijzonder horecakoppel vormen. We schuiven aan en praten onder meer over de ontstaansgeschiedenis van Concours, hoe de natuur bepaalt wat er wordt geserveerd en wat ze hebben ondernomen in Corona-tijd.

Natuur geeft vrijheid

Het woord Concours vertaalt zich als ‘wedstrijd’ en zo zien ondernemers Alex en Lisa Zeelenberg de service in hun restaurant nog elke avond. Met hun hechte team ‘gaan ze op’, om gasten de best mogelijke avond te bieden. Toch voelt een avond uit bij Concours juist heel ontspannen. “We proberen voor iedereen in het team zoveel mogelijk vrijheid te creëren”, legt Lisa uit. “Dat werkt het beste als we samen ontspannen kunnen werken.”

Voor chef Alex betekent die vrijheid dat hij zich kan laten inspireren door de natuur, daar kan wildplukken en die ingrediënten mee kan nemen om er vervolgens een gerecht van te maken. “Toen ik voor het eerst iets nieuws ontdekte in de natuur en dat kon toepassen dankzij de kennis die ik heb opgedaan bij mijn leermeesters, toen ontdekte ik mijn eigen vrijheid.” Aan die vrijheid ging een ruime carrière vooraf.

Voor de jonge kok begint zijn carrière met het afwegen van specerijen

Alex begint zoals zovelen in zijn tienerjaren in de afwas en wordt daar gegrepen door het koksvak. Hij besluit er vol voor te gaan en komt als leerling in een enorm foodservicebedrijf terecht, maar ook bij verschillende topzaken. “Dat eerste bedrijf maakte maaltijden voor alle grote cateraars in Nederland. We hadden er een soort specerijenwinkeltje met alle kruiden en specerijen die je maar kunt bedenken. In de ruimte ernaast stonden kookketels vol met curries te pruttelen.” Voor de jonge kok begint zijn carrière met het afwegen van specerijen. “Er werd daar echt van alles gemaakt, van een verhollandste Babi Pangang tot klassieke Boeuf Bourguignon. Ik kan nog steeds veel van de gerechten maken uit die tijd.” Hoewel je er zelf “niet per se wilde eten”, vormen de smaken en bereidingen een solide basis voor de toekomstige kookstijl van Alex. Die basis wordt in de jaren erna in meer verfijnde keukens verruimd. Nieuwe leermeesters brengen hem kennis bij over de kwaliteit van producten én hun leveranciers. “Het was echt fascinerend om voor het eerst te leren wat écht verse vis is.” Die kennis kwam bijzonder goed van pas toen hij in 2007 chef werd bij het vermaarde Vis aan de Schelde in Amsterdam. 

Wij horen bij elkaar

Lisa volgt een minder conventionele route tot restauranteigenaar. Ze groeit op in Amsterdam, maar maakt de stap naar Utrecht als ze Alex ontmoet. Dat gebeurde op een festival, weten ze nog goed. “Wie is dat leuke meisje dat tegen onze camper aan zit”, vroeg Alex aan zijn maat Geert. “Geen idee, ik vind het maar een raar mens”, antwoordde hij. Dat ‘rare mens’ was Lisa. Ze raken aan de praat en zijn op slag verliefd. Twee weken later krijgt hij de vuurdoop als Lisa hem meeneemt naar de 90ste verjaardag van haar oma. Dat ze Alex al zo snel voorstelt aan haar hele familie, komt omdat hij precies op het punt staat om een half jaar op wereldreis te gaan. En ze voelen allebei aan dat er iets bijzonders tussen hen speelt. Lisa wil hem ook helemaal geen zes maanden missen. En dus spaart ze de eerste vijf maanden van zijn reis, om hem in de laatste maand achterna te reizen. “Toen was het wel duidelijk. Wij horen bij elkaar.” 

Niet lang nadat ze terug in Nederland zijn, belt Lisa hem op een dag op vanuit Amsterdam. Of Alex geen zin heeft om bij haar te komen wonen. “In een prachtig huis”, verzucht ze. Daar kwam niks van in. “Ik ga écht niet naar Amsterdam”, bluft Alex. “Ik zit hier goed. Kom jij maar bij mij wonen…Stond ze opeens op de stoep met een auto vol planten, katten en spullen.”

Terwijl Alex in de Utrechts horeca als kok aan het werk is, begint Lisa in Utrecht aan een studie Kunst en Economie. Toen ze ‘het feesten’ wel een beetje had gezien, maar nog wel studeerde, leek het haar het uitgelezen moment om aan kinderen te beginnen. Dat zou later mooi uitkomen voor hun beider carrières. Het is al snel raak, “dat was niet per se de bedoeling”, en hun dochter Olivia wordt geboren. Voor Alex die inmiddels in Amsterdam werkt zijn het lange dagen. Hij begint om half acht ‘s ochtends, reist met de trein terug naar huis en ploft rond half twee ‘s nachts op de bank. 

"Stond ze opeens op de stoep met een auto vol planten, katten en spullen"

“Olivia was een ontzettend papa’s kindje, maar Alex en zij moesten het echt hebben van de nacht. Dan kwam hij haar wakker maken en vielen ze samen op de bank in slaap.” Hoewel het z’n charmes had, besluiten ze dat dit niet het leven is dat ze voor altijd willen leiden. Ze maken plannen en afspraken over hoe ze hun ambities kunnen gaan combineren. Ze geven zichzelf een aantal jaar. Dan willen ze met elkaar gaan werken in een eigen zaak, met Alex als chef en Lisa als bedrijfsleider en creatieve kracht.

Bloed onder de nagels

In Amsterdam werkt Alex als chef bij Vis aan de Schelde. “We kookten er zowel snelle à-la-cartegerechten als uitgebreide menu’s die iedere week helemaal anders waren. Onder druk knallen, dat was het. En het was echt kicken om dat onder controle te krijgen.” Het is voor de jonge chef leerzaam om te koken onder leiding van een patron-cuisinier. Alex kan er zijn eigen stijl ontwikkelen en toepassen, zolang het past in de stijl en kaders van eigenaar Michiel Deenik. Zo legt hij ook een basis voor de kookstijl in zijn eigen restaurant.

Bij Karel V* leert Alex niet alleen from scratch hele dieren uitbenen, maar opvallend genoeg ook heel goed vegetarisch koken

Voorafgaand aan zijn visavontuur in Amsterdam, werkte Alex bij Grand Restaurant Karel V*, onder leiding van Jerry Bastiaans, jarenlang juist heel vleesgericht. Dat was voor de vegetarische Lisa best even slikken. “Dan kwam hij thuis met bloed onder z’n nagels van het uitgebeende wild. Hij was best een beetje een vieze kok”, lacht ze. Niet alleen leerde Alex hier from scratch hele dieren uitbenen, hij leerde er opvallend genoeg ook goed vegetarisch koken. In die tijd was dat nog verre van gebruikelijk, maar af en toe moest er wel een volwaardig tiengangenmenu op tafel komen voor die ene vegetariër in het gezelschap. ‘Jij weet daar iets van toch, door die vriendin van je’, zeiden de koks hem. 

In deze fase verdiept Alex dus wel zijn kennis over vegetarisch koken. Het verklaart hoe hij uiteindelijk vooral met groente is komen te koken. “Dat is wel anders dan de drie groene asperges die je toen als garnituur naast de biefstuk serveerde.” Inmiddels staat er niet alleen in het restaurant maar ook thuis wel weer eens vlees of vis op tafel. “Wij denken in het hele plaatje”, vertelt Lisa. “Als je werkt vanuit aanbod in het seizoen hoef je niets uit te sluiten. Mits het maar van goede leveranciers komt”. 

Te koop

In 2010 komt er verandering in het hectische leven van de forensende Alex en van Lisa die inmiddels in de evenementensector werkt. Een vriendin begint in Utrecht in de Biltstraat eetcafé Te Koop en vraagt Alex om er chef te worden. Het klinkt na jaren pendelen tussen Utrecht en de hoofdstad heel aanlokkelijk, maar het is ook omschakelen. “Van chef in een topzaak in Amsterdam naar een eetcafé in Utrecht was wel even slikken. Maar uiteindelijk kozen we voor ons gezin en de gezelligheid en niet voor aanzien.” De underdogpositie blijkt juist wel leuk, want het geef Alex veel meer vrijheid om te doen wat hij zelf wil, dan bij zijn meer formele vorige werkplekken.  

“Van chef in een topzaak in Amsterdam naar een eetcafé in Utrecht was wel even slikken"

Voor Lisa staat begint een grote uitdaging, want dit voelt als startpunt van een eigen zaak, samen met Alex. “Ik had nooit echt in de horeca gewerkt, behalve als deurmeisje bij Restaurant De Kas. Ik woonde daar om de hoek en als je jong bent is dat een van de weinige baantjes die je mag doen, omdat het buiten is en daar geen drank wordt geschonken. Dan zag ik ‘s avonds de briefing met al die koks en bediening. Wauw, zo snel al die ingrediënten opsommen, dat was echt een andere taal. Daar is bij mij wel een zaadje geplant dat de gastronomie een heel mooi vak is.” 

In haar studie leert ze, hoewel het geen horecaopleiding is, toch veel over de andere kant van het vak. “Mijn opleiding aan de HKU ging ook over ontmoetingen en mensen samen een mooie tijd laten beleven. Dus ik zag wel een toekomst om samen te gaan werken met Alex. Bovendien is hij ook echt een kunstenaar vind ik.” Om meer te leren over producten en om de lokale horeca te leren kennen, ging ze aan de slag bij leverancier Lindenhoff in Baambrugge. “Ik had natuurlijk veel zakelijke kennis vanuit mijn studie, maar toen ik zonder horeca vakkennis begon mee te draaien met Alex was dat best lastig. Het werk bij Lindenhoff was bovendien een stuk minder stressvol als mijn werk in de evenementensector, dat was een fijne bijkomstigheid met onze kinderen.”

Proefkeuken

Bij eetcafé Te Koop begint Lisa mee te werken als bediening. Het is de opmaat naar hun eigen zaak. “Een restaurant moet je samen dragen, want naast een mooi signatuur van de chef, zit er ook een logistieke en zakelijke kant aan.” Juist dat laatste is Lisa’s expertise, die ondanks het missen van een klassieke horecaopleiding een perfecte aanvulling blijkt. En dat komt goed uit, want precies dan komt Te Koop namelijk te koop en kunnen ze de zaak overnemen. “Een draaiend bedrijf overnemen was voor ons echt de perfect kans. We noemden het onze proefkeuken: kunnen we samen een bedrijf runnen? Willen we dat? Een relatie, kinderen én een eigen zaak?” Het antwoord was volmondig ja. Ze blijken elkaar niet alleen privé maar ook zakelijk goed aan te vullen. “We willen samen werken en leven, het naar ons zin hebben en ambities kunnen waarmaken”, vertelt Lisa, “maar op onze eigen manier. Veel geld verdienen is nooit een doel geweest, behalve dan een klein pensioen opbouwen en een comfortabel leven leiden.”

Na een half jaar als Te Koop verder te hebben gedraaid, bouwen ze het eetcafé om. Dan is het ook tijd voor een nieuwe naam. Concours paste bij het pand, dat ooit fungeerde als boksschool. “We wilden het restaurant qua naam niet aan ons als personen verbinden, maar een naam vinden die is geworteld in de plek en echt iets voor Utrecht betekent. Concours betekent wedstrijd en zo zien we ons werk nog elke avond: alle details tellen bij elkaar op om de gast de beste avond te geven.”

De natuur bepaalt

Bij Concours ligt de weg open voor Alex’ eigen signatuur. En die is van jongs af aan al nauw verbonden met de natuur. “Ik ben altijd op zoek naar iets dat nieuw is, waar ik enthousiast van word en daar ga ik op door. Dat begint in de natuur, daar haal ik nieuwe ideeën op. Ik ga iedere keer opnieuw kijken: wat vind ik vet? Dan kom ik een voor mij onbekend plantje tegen en ga ik uitzoeken wat het is.” De chef vindt in de natuur een rust in zichzelf die zijn creativiteit vrij spel biedt. 

“Eigenlijk is iedere week een nieuw seizoen”

Dat is al zo van jongs af aan. “Ik ben ooit begonnen als vogelaar. Vroeger stond ik voor dag en dauw op en ging ik met m’n oom met onze verrekijkers de duinen in. Die interesse breidde zich uit van vogels naar de plantenwereld, want die oom van mij wist ook ontzettend veel over planten en besjes. Dat hoort bij het vogelen. Weten wat een vogel eet, waarom die bepaalde dingen doet, dat moet je allemaal weten om goed vogels te kunnen spotten. De leefomgeving op dat moment bepaalt wat voor vogels er zijn. Eigenlijk draait het om wat we in de gastronomie terroir noemen. En zonder dat het geschreven staat, dat is met smaken ook vaak zo; if it grows together, it goes together.”

Het menu van Concours ontstaat vanuit een creatief proces dat stevig geworteld is in de seizoenen. “Eigenlijk is iedere week een nieuw seizoen”, legt Alex uit. “Als je het park inloopt zie je het al: klaver bloeit nu, de daslook is alweer afgelopen, er groeit ‘look zonder look’. Na een regenbui smaken brandnetels lekkerder. Elke drie weken is bij ons het hele menu anders, maar eigenlijk wisselt het continu door. Zo was dit voorjaar de wildgeplukte magnolia na vijf weken op. Maar die werd in de natuur direct opgevolgd door het venkelloof dat opkwam. Dus dat werd daarna verwerkt in ons dessert.”

Omdat hij niet al zijn ingrediënten zelf kan verzamelen in de natuur, is de mise-en-place in de keuken voor Alex ook een belangrijk moment om zijn creativiteit te voeden: “Als je niet zelf de vis fileert, kun je er minder goed een gerecht bij bedenken. Althans, ik niet. Ik moet een product in mijn hand hebben. Zo ontstaat een gerecht zoals "In de branding" pas na een gesprek met mijn leverancier, Jan van De Goede Vissers, die de vissen opjaagt met zijn net. “Dan vraag ik hem hoe dat gaat, want ik wil graag het hele beest gebruiken én elementen uit zijn omgeving. Dan ga ik fantaseren hoe die zeebaars heeft geleefd, wat die daar at. Wat gebeurt er om hem heen, in de branding en dieper in de zee? Op zo’n idee loop ik dan een week te broeden in m’n hoofd.” 

Lisa: “Het zit helemaal in hem. Het is een creatief proces waar wij allemaal van in afwachting zijn. Alex moet het soms ‘gewoon even kwijt’ aan iemand, meestal aan mij. Maar als dat midden in de nacht gebeurd, moet hij geduld opbrengen en het eerst even laten bezinken.” Alex lacht: “Zij is niet wakker te krijgen…dat is mooi hoor, daar word je heel oud van. Dus meestal wacht ik tot op onze vrije dag. Samen koken, met een glas wijn erbij, even ontspannen. Daar komen de ideeën tot ontwikkeling.” 

Verhalen voor de buurt

Waar Alex geheel zijn eigen stempel kan drukken op de keuken, kan ook Lisa haar ei kwijt in hun eigen zaak. Er is ruimte om dingen te organiseren. Zij bedacht het idee bijvoorbeeld om een periode lang elke zaterdag workshops te geven. “Ik vind het belangrijk dat je iets betekent voor de wijk. Op school gebeurt niks met eten – er zijn zoveel kids die niet eens weten waar melk vandaan komt. En dat slaat over op volwassenen.” Uit die frustratie, maar ook om mensen te laten inzien hoeveel ambacht er in de keuken zit – startte Concours daarom met gratis workshops voor volwassenen op zaterdagochtend. 

“Die dag liet ik dan allerlei producten binnenkomen, gewoon om te laten zien”, zegt Alex. “Dan gingen we bouillabaisse maken en alle onderdelen van de vis gebruiken.” Dat brengt hij zijn publiek wel in een razend tempo bij, want niet iedereen die deelneemt kan zelf vis fileren en er is geen tijd om het iedereen uitgebreid te laten zien. “Maar iedereen wil meekijken, iedereen wil meedoen. Dus we maakten tijdens die workshops van alles, altijd vanuit de basisingrediënten. Als je komt eten zie je alleen het eindproduct, het verhaal zegt niet zoveel tot je het zelf ziet of doet.”

Uit frustratie startte Concours met gratis workshops voor volwassenen op zaterdagochtend

Voor kinderen organiseerden ze op woensdagmiddag aparte workshops, onder de naam Petit Concours. In zes lessen lieten ze de kinderen alle facetten van de horeca zien. “Vooral in de hoop dat we die kids enthousiast kunnen maken over de oorsprong van hun eten, aandacht voor koken en natuurlijk ook het horecavak. In de laatste les draaiden zij zelf het restaurant en kwamen hun ouders eten. Het was fantastisch”. En dat vinden zij niet alleen. “Er komen nog steeds af en toe zwaaiende kinderen langsfietsen die onze lessen hebben gevolgd.” 

Met de workshops zijn ze inmiddels gestopt, daar ging teveel tijd in zitten. Het vertellen van die verhalen missen ze soms wel. “We hebben een open keuken, dus je kan aardig wat laten zien. Maar we willen ook niet te lang aan tafel staan, dus je kunt niet alles vertellen. Onze doelgroep zit lang niet allemaal op social media, dus het is soms zoeken hoe en wanneer je de boodschap overbrengt. Ik wil ze toch over dat pannetje saus kunnen vertellen dat op tafel komt”, zegt Lisa. 

“Alex is echt een master van saus en jus. Soms zit er wel een week tijd in. Het begint met een enorme pan waar de botten zo ongeveer boven uitsteken, en dan, op een gegeven moment, staat er zo’n klein pannetje goud op tafel. Je kunt het nergens kopen, thuis eet je het niet, het is echt iets voor in een restaurant. Zoveel aandacht voor één component. Enorm veel tijd en liefde gaan erin, er zijn vaak meerdere mensen lang mee bezig geweest – dat is zo kostbaar. Daar staan veel mensen nooit bij stil.” 

Team Concours

Bij Concours word je niet alleen ontvangen door Lisa en Alex, maar door het hele team. Dat is organisch gegroeid en ontzettend belangrijk voor Alex en Lisa. Met souschef Eric kan Alex “lezen en schrijven”, ze vullen elkaar perfect aan. Waar Alex meer alle kanten op wil, werkt Eric heel gestructureerd. “Door hem heb ik eigenlijk geen stress meer.” Voor Lisa was het wel even zoeken, want zonder horeca-achtergrond is haar rol in het team nooit echt klassiek geweest. 

“Ik wilde eerst altijd aan de pas staan, maar eigenlijk paste mij dat niet zo goed. Ik wilde namelijk ook met iedereen praten want er kwamen zoveel bekenden…” Nu zorgt maître Anne voor de gasten en heeft sommelier Nils zijn vaste plek aan de pas. “Die hebben samen een geweldige structuur en zorgen dat het restaurant als een geoliede machine loopt.” En dat biedt ruimte aan Lisa om zich bezig te houden met de ontwikkeling van Concours en ook  haar creativiteit de vrije loop te laten. “We hebben een groepje vanmiddag, dat gaan we even anders doen dan normaal”, roept ze dan. “En ondanks dat ik hen met de ogen zie rollen als ik weer eens ‘een evenementje’ tussendoor plan, weten we dat we samen de meest spannende dingen voor elkaar kunnen krijgen.”

"Als iemand zijn of haar tijd, liefde en aandacht wil investeren in ons, dan groeien we samen"

Juist omdat Lisa zelf niet klassiek is geschoold, krijgen nieuwe teamleden veel vrijheid. “Wij willen dat Concours groeit en dat gebeurt op basis van een goed team. Als iemand zijn of haar tijd, liefde en aandacht wil investeren in ons, dan groeien we samen. Dus wij voeden dat. Wat wil jij leren? Wat kunnen we uit jou halen? Onze sommelier doet nu een opleiding tot manager, die leert daar allerlei nieuwe skills en daar profiteren wij ook van.” 

Niet alleen qua kennis wordt er toegevoegd aan de zaak. Lisa wijst ons op de bakken vol microplantjes op de pas. “Dat doet Daniël. Hij is hier twee jaar geleden aan komen waaien om te leren.” Alex vertelt over dat proces: “Je hebt niet altijd ruimte om iemand zelf alles te leren, maar soms kijkt iemand gewoon goed uit z’n ogen. En dan beslis je voor jezelf: hij is de investering het waard.” Dat bleek een goede inschatting, want Daniel kweekt nu cressen voor Concours. “Hij dacht; al die cressen die wij wekelijks bestellen, dat kost behoorlijk wat. Dat kunnen we op kleine schaal ook zelf doen. Heeft ie zelf helemaal uitgezocht, de IT-kant uitgevogeld, kosten-batenanalyses gemaakt. Precies uitrekenen hoeveel gram kiemen per zaaimatje nodig is. Dat is echt leuk om te zien. Hij heeft echt een eigen niche gevonden om bij te dragen.” Er wordt nu een mooie kast gemaakt waar je de speciale verlichting kan zien en zo ontstaat er dus een nieuw plekje in Concours, doordat iemand daar in is gegroeid. “En we willen nog meer hoor”, zegt Lisa enthousiast. “Kombucha’s, distillaten, zodra iemand bij ons daar in duikt, krijgt het hier een plek.” 

Nieuwe ruimte

Na tweeënhalf jaar Concours op de oorspronkelijke locatie barst het restaurant bijna uit zijn voegen. “We knalden uit de ruimte daar, met alle masterclasses, kinderkeukens en speciale diners die we organiseerden.” Er wordt actief rondgekeken op diverse iconische Utrechtse locaties, maar geen van de panden voelt goed. Het voelt allemaal te groot en dat was niet wat Alex en Lisa wilden. Maar door het vertrouwen van de investeerders voelen ze wel een belangrijke steun in de rug. “We wilden de persoonlijkheid van onze zaak en de vaste gasten uit de wijk niet kwijt.” Precies in die periode komt het pand aan de overkant van de straat vrij. Met crowdfunding halen ze in februari 2020 100.000 euro op bij vaste gasten, vrienden en familie. Ze kunnen even ademhalen en dan breekt de coronacrisis uit en valt een maand later het doek. “Alles was net helemaal rond, anders was het ons niet gelukt. Het was alsof er een engeltje op onze schouders zat.” 

Alles dicht door de lockdown gaf onverwacht ook ruimte. “We zijn drie maanden met de kinderen naar onze caravan gegaan. Alles was toch al rond. Daar hadden we zoiets van; Oké! Wat willen we eigenlijk gaan doen? Alles was nog mogelijk.” Vol goede moed beginnen ze aan de verbouwing, maar twee jaar lang afwisselend open en weer dicht, blijkt best lang. Het gedateerde pand heeft flink wat werk nodig, het had nog geen horecabestemming, maar de enorme winkelruiten blijken wel een aandachtstrekker van jewelste. “Mensen die komen eten vragen wel eens of we nieuw zijn... Nou ja, hier wel. Maar we bestonden al vijf jaar. Die mensen wonen hier soms om de hoek – maar nu vallen we pas op.”

“In de take-awaytijd hebben we van onze zaak een winkeltje gemaakt. Eigenlijk hebben we ons drie keer opnieuw een pand eigen moeten maken, voordat het als ons restaurant voelde. Maar nu zijn de kinderziektes er uit. Het mooie daarvan is wel, dat we bij de opening startten in een nieuw pand. Dus het voelt voor ons niet alsof we de afgelopen jaren hebben stilgestaan, het hele team kreeg echt een boost.” Het geeft ook de ruimte om de zaak zo in te richten zodat iedereen er een plekje kan vinden: “In de oude zaak aan de overkant zat je niet echt comfortabel. Dat merkten we pas toen de menu’s uitgebreider en de shifts langer werden. Nu hebben we nieuwe stoelen en daar krijgen we veel complimenten over.”

Rock-’n-roll

En nu hebben Alex en Lisa dus hun tweede zaak geopend. Weer een nieuwe zaak, of eigenlijk hun oude. Het pand aan de overkant hebben ze namelijk aangehouden tijdens de verbouwingen en daar is nu ruimte voor iets nieuws. “Dat geeft meer ruimte voor spontaniteit, want dat willen we ook kunnen bieden. Hier in het restaurant is meer rust, maar we missen ook de rock-’n-roll”, vertelt Alex. “Bij de overkant kun je gewoon binnenlopen, aanschuiven, lekker eten en drinken.” Lisa: “Hier moeten mensen ver van tevoren reserveren, maar we willen ook een plek zijn waar buurtbewoners last-minute kunnen komen eten. De horeca heeft meerdere kanten en we houden daar allebei van. Chaotisch kan ook lekker zijn; muziek erbij, kaarsen op tafel, veel omgevingsgeluid. Maar wel met echt lekkere wijn én goed eten.” Dat is ook een wens voor henzelf, biecht Alex op. “We hebben vooral ook behoefte aan een bar voor onszelf om aan te zitten.”

"Mensen kwamen af op onze goede reputatie, maar vonden de cafésetting soms tegenvallen. Nu worden die verwachtingen beter ingelost.” 

Volgens Lisa is het heel logisch dat het zo gelopen is. “We boden altijd al hoge kwaliteit, maar daarvan zat veel in de voorbereiding, en dat was niet altijd zichtbaar in onze casual entourage. Gasten, zeker nieuwe, hebben behoefte aan wat meer luxe en comfort om dat te ervaren. We gingen langzaam van een viergangenmenu naar zeker zeven gangen met een mooi wijnarrangement, maar de ambiance bleef even informeel. Daar zijn we een beetje uitgegroeid. Mensen kwamen op onze goede reputatie af, maar vonden de cafésetting soms wat tegenvallen. Nu worden die verwachtingen beter ingelost.” 

Café Concours wordt juist een zaak waar gasten weer ad hoc en ongedwongen kunnen aanschuiven. Maar ook de eigenaren krijgen er van zichzelf de ruimte. “Spontaan de natuur in, wat plukken, iets bedenken en dat dezelfde avond nog kunnen serveren, dat kan dan weer.” Er is plek aan de bar, dus iedereen kan ook spontaan komen proeven. Of gewoon alleen een glas wijn drinken. Het kleine Café Concours wordt weer rock-’n-roll en Alex en Lisa gaan er weer “lekker jammen”. 

Zaak: Concours | Biltstraat 20 | Utrecht