Het zal u niet zijn ontgaan misschien. Anthony Bourdain, kok, schrijver, presentator, en icoon is dood. Zelfmoord. De man met de meest jaloersmakende baan ter wereld, met het op eerste gezicht bijna perfecte leven, was ook niet veilig voor zijn eigen demonen. Er is al heel veel gezegd en geschreven over depressie en verwante aandoeningen. Niet genoeg, want het is nooit genoeg. Toch, daarover gaat dit stukje niet.

 

Voor mij was Anthony Bourdain in onze wereld degene die het voor elkaar had. Als ik een professioneel idool mag hebben, dan was hij dat. Niet omdat hij zo goed kon schrijven (en dat kon hij), niet omdat hij zo eerlijk was over zijn verleden vol problemen, en ook niet omdat hij de hele wereld rond mocht reizen met eten als de alom aanwezige leidraad door zijn verhalen.

 

Begrijp me niet verkeerd. Anthony Bourdain was de allerbeste in wat hij deed. Zijn invloed op de rest van onze kleine foodwereld valt niet te onderschatten. Wij hebben het bij Food Inspiration vaak over ons DNA, over de dingen die onlosmakelijk met al onze uitingen verbonden zijn. En hoewel we het volgens mij nooit met zoveel woorden gezegd hebben, is ons DNA voor een belangrijk deel gevormd door het werk van Anthony Bourdain. Hij had het eigenlijk nooit over trends, zijn belangrijkste maaltijden waren nooit die in een nieuw concept of gastronomische tempel, en culinaire of technologische innovaties kwamen nauwelijks aan bod… maar toch.

 

Wat Anthony Bourdain zo goed maakte, waarom hij mijn bewondering heeft verdiend, is dat eten in zijn werk nooit het doel was. Eten is een middel, een universele geleider van persoonlijke verhalen, onbekende culturen, en ongeëvenaarde empathie. Niemand zag dit scherper dan Bourdain, en iedereen in de food wereld, Food Inspiration inclusief, staat diep in zijn creatieve krijt.


Dit verlies doet des te meer pijn omdat de wereld zijn gedachtegoed, zijn mentaliteit, nu meer dan ooit nodig lijkt te hebben. In tijden waarin vervreemding, marginalisatie, en glasharde haat welig lijken te tieren bracht Bourdain nuance door de wereld naar een ieder toe te brengen. In een verscheurd Amerika ging hij gewapend met een open geest, onstuitbare charme, en een cameraploeg diep het hart van Trump country in. Niet om de mensen daar de les te lezen, maar om ze te begrijpen, zelfs van ze te leren. Met de verbindende kracht van eten nam hij onze vrees voor het onbekende weg.

 

Anthony Bourdain gaf een stem aan hen in de horecawereld die geen stem hadden. Aan de mensen achter de schermen die dag in dag uit hun handen vuil maken om een voor de rest van de wereld vanzelfsprekende restaurantervaring mogelijk te maken. Hij brak een lans voor hard werken, voor eerlijkheid, en openheid. Voor de ongepolijste waarheid. Als er in uw restaurant op maandag minder vis verkocht wordt, heeft u dat waarschijnlijk aan hem te danken. De donkere kant van de keuken kon zich geen charmanter boegbeeld bedenken. Zijn dood benadrukt nog meer hoe belangrijk het is die kant van onze wereld niet langer te negeren.

 

 

Boven alles was Anthony Bourdain nieuwsgierig. Hij was constant in beweging. Niet alleen fysiek door zijn ontembare reislust, maar ook in zijn bereidheid te blijven experimenteren. Hoe eng het soms ook geweest moest zijn, hij stelde zich altijd open voor het onbekende. Van slecht schoongemaakte zwijnenanus in Afrika tot de confrontatie met God, guns, and Trump in zijn eigen Amerika. Hij dronk een biertje met Obama in Vietnam, en moest bukken voor kogels in Libanon…

 

Ik ga hem vreselijk missen, ook al kende ik hem niet. Misschien dat ik hem ooit eens tegenkom in het grote onbekende. Een geruststellende gedachte, want ik kan me geen betere gids wensen.

 

Voor iedereen die het niet meer weet, die zich zorgen maakt, of wil praten is er de 113 Zelfmoordpreventie crisislijn. Bel 0900 0113 of kijk op 113.nl. Anoniem en vertrouwelijk.

foto: Peabody Awards