Marieke Klauwers is de eigenaresse van restaurant Bubbles & Bites in Roermond. Ze schrijft als gastredacteur voor Food Inspiration over haar ervaringen als horecaondernemer. Ze is blij dat het restaurant na een lockdown van bijna een jaar weer open is, maar vreest voor een eventuele derde lockdown. Corona heeft haar vanzelfsprekendheid van het ondernemen weggeslagen. 

Je zou misschien zeggen dat we inmiddels wel tegen een stootje kunnen. We hebben er immers een bizarre lockdown van in totaal 10,5 maand op zitten. En ergens is dat ook wel zo. Corona heeft ons gehard, gevormd, gebroken en geheeld. Het feit dat we weer open zijn en de drukste maanden ooit beleven, maakt dat het vertrouwen in onszelf en onze zaak groeit. Tóch blijft er een donkere wolk dreigend boven ons hangen.

Hoe gaat het nu nog met jullie?' wordt ons vaak gevraagd. 'Hebben jullie de lockdown een beetje overleefd?' We zijn blij om dan te antwoorden dat we er nog zijn. Dat het geweldig is om weer gasten te mogen ontvangen. We zijn dankbaar, dat we nog overeind staan en mogen doen waar we zo van houden. Maar overleefd? Voor mijn gevoel zijn we nog steeds aan het overleven.

Terug in de tijd

Deze zomer herbeleef ik alles wat we vorig jaar ook hebben meegemaakt. Na een lockdown van 2,5 maand mochten we destijds weer open in juni. Een topzomer volgde. We zeiden tegen elkaar: "Het ergste is voorbij, we kunnen nu weer vooruitkijken.” En dat deden we dan ook. Ik keek uit naar de wintermaanden, ons persoonlijke hoogseizoen. We dachten al voorzichtig aan een kerstmenu, en spraken naar elkaar uit dat we in elk geval nooit meer ons restaurant zouden moeten sluiten (want: onmogelijk) en maakten plannen. Veel nieuwe plannen. Tot 15 oktober 2020. De deuren gingen weer dicht. Een klap in mijn gezicht, en een knak in mijn vertrouwen.

Ondernemen in reservetijd

Een hele lange lockdown volgde, tot we dit jaar – wederom in juni – weer open mochten. En weer beleven we topmaanden. Gasten staat te popelen om weer te dineren, met elkaar te tafelen en te genieten. Het lijkt bijna alsof het nooit anders is geweest. En toch ben ik bang. Elke keer als de besmettingen toenemen of versoepelingen plaatsvinden, drijft er een donkere wolk voor mijn zonnetje. Ik vrees voor een derde lockdown. Ik ga er mee slapen, en sta er weer mee op.‘Een derde lockdown, dat kán gewoon niet’, wordt ons regelmatig verzekerd. Maar feit is: corona geeft geen garanties. Waardoor ik nu onderneem tussen hoop en vrees. Elke dag dat we open zijn, is er eentje. We maken er steevast elke dag een feestje van, tellen onze zegeningen en leven bij de dag. En juist dát vind ik best een beetje jammer. De vanzelfsprekendheid van het ondernemen is weg. Ik voel me soms een horecaondernemer in reservetijd, en ik kan je vertellen: een grotere moodkiller is er niet.

"Het is alsof we nu pas de balans kunnen opmaken, en moeten concluderen dat de mentale nasleep van de coronacrisis een eigen stoel aan de tafel verdient."

Als lezer klinkt je dit misschien dramatisch in de oren, maar voor mij – en misschien voor meerdere ondernemers met mij – is dit gevoel vandaag de dag de harde realiteit. Het is alsof we nu pas de balans kunnen opmaken, en moeten concluderen dat de mentale nasleep van de coronacrisis een eigen stoel aan de tafel verdient. Het gevoel is zo groot dat ik het zelf met moeite kan uitleggen. Berichten over het loslaten van de anderhalve meter bezorgen mij hartkloppingen. Wat als het te vroeg komt? Moeten we niet nog even wat voorzichtiger zijn? En wat als dadelijk het griepseizoen begint? Wat gaat dat doen met de coronabesmettingen? Gaan de vaccins effectief genoeg zijn om de druk op de IC laag te houden? Blijft de overheid überhaupt kijken naar de druk op de IC bij het maken van haar beslissingen, of worden andere statistieken leidend? En wat als mijn grootste angst werkelijkheid wordt, en er een derde lockdown komt? Redden wij het dan nog?

Ja, het is een feest om weer open te zijn. Maar er zijn nog heel veel onzekerheden en open eindjes. Die donkere wolk, die hangt er voorlopig nog wel een tijdje om ons zo nu en dan te bestormen met tientallen vragen. Dus hoe het met ons gaat? Nu nog redelijk goed. 

Laten we hopen dat dat zo blijft.