Door Rik Vera op vrijdag 4 oktober 2024
Ik ben oud genoeg om te weten hoe het was vóór TripAdvisor. Je koos een restaurant behoorlijk blind. Je keek naar de menukaart die buiten hing, bestudeerde hoe creatief de namen van de gerechten waren, en je wist: hoe chiquer het woord, hoe hoger de prijs. Je keek naar binnen om een idee te krijgen van de sfeer, en dat was het dan zo’n beetje. In het buitenland keek je waar de lokale bevolking zat en maakte jezelf wijs dat dat een slimme zet was, maar ja, soms was dat een illusie. Net zoals het vermijden van toeristische straten: vaak een goed idee, maar zonder enige garantie. In beide richtingen.
Rik Vera is een veelgevraagd keynote spreker, auteur en adviseur op het gebied van extreme klantgerichtheid en veranderende bedrijfsmodellen. Hij geeft als trendwachter zijn kijk op de wereld en schuwt het daarbij niet om heilige huisjes omver te schoppen. In deze column deelt hij zijn verbazing over twee bijzondere opeenvolgende gastvrijheidservaringen.
En het hotelpersoneel vragen waar je moest eten? Dat was zoals een aap vragen om je appels te bewaken. Simpelweg een slecht idee. Nee, de beste strategie was de ouderwetse: aanbevelingen van vrienden. Je had iemand nodig die zijn smaakpapillen vertrouwde. Die zei: "Ga naar dit tentje, je zult me dankbaar zijn." En eerlijk, meestal werkte dat prima.
Dat leek ook een goed idee voor een paar slimme koppen die wat van internet, code en data begrepen. Zo werd TripAdvisor geboren. De nachtmerrie van veel restaurants en hotels, want elke tevreden of ontevreden klant kon van een schriele mug zomaar een olifant met overgewicht maken en een zaak compleet kapotschrijven. Als consument gebruikte ik het veel. En meestal was ik tevreden met de keuzes die ik maakte. Het was helder en het had iets 'eerlijks' en sympathieks, want het waren mensen zoals ik, die mensen zoals ik hielpen bij hun keuze.
"Hoe meer mensen beoordelen, hoe minder je eigenlijk te weten komt"
Tegenwoordig ben ik toch een beetje minder fan. TripAdvisor gaat kapot aan zijn eigen succes. Wat je ziet, is dat hoe meer mensen beoordelen, hoe minder je eigenlijk te weten komt. Onlangs was ik in een stad aan de Belgische kust, op zoek naar een goed restaurant. Niet die ene Michelin-sterrenzaak waar je een arm en een been kwijt bent, zonder aangepaste wijnen die je nog een arm kosten, en met een aperitief en koffietje erbij zodat je zonder ledematen weer buiten strompelt. Je kent dat. Nee, ik zocht gewoon een fijne tent.
Ik vond 67 restaurants en echt alle beoordelingen leken op elkaar. Het was alsof ik naar een schaal garnalen staarde en moest uitmaken welke garnaal nu eigenlijk het beste was. Ja, succes daarmee.
Uiteindelijk keerde ik terug naar de basis: ik heb vrienden gebeld. Zoals we dat vroeger deden. We kregen een aanbeveling, en mijn vrouw en ik hebben lekker gegeten. Zonder honderden beoordelingen te lezen, zonder al die statistieken en zonder me door een massa meningen te ploeteren.
Als je ooit in Dendermonde bent, mag je me altijd bellen.
